Dood (78)

Jeff Beck is uitgegitaard. We kennen 'm als vervanger van Eric Clapton bij The Yardbirds, later als meesterbrein van de Jeff Beck Group (met Ron Wood, Ainsley Dunbar en Rod Stewart) en daarna van z'n virtuoze sologepingel. Sleutelnummers onder meer: Beck's Bolero, Freeway Jam en I Ain't Superstitious, de fenomenale cover van delta blueskoning Howlin Wolf. Beck, met z'n eeuwige crèmegekleurde Fender Stratocaster, werd door velen gezien als beste gitarist op aarde. Op de lijst van honderd beste gitaristen aller tijden van de Rolling Stone staat hij vijfde, achter Keith Richards, Jimmy Page, Eric Clapton en natuurlijk Jimi Hendrix. En u weet hoe het gaat met lijstjes van de Rolling Stone: die zijn bindend en leveren helemaal nooit gezeik op. De laatste jaren ging-ie veel om met Johnny Depp, ze brachten ook nog een matig plaatje uit. Jeff Beck is overleden aan een hersenvliesontsteking. Rock in Peace.

Het moet maar weer

Het is rustig op muzikaal vlak, er komt voornamelijk supertroep uit, niet te verwarren met de band Supertramp (ook enorme troep). Wel was er Toast van Neil Young, inmiddels het grauwste brokje in het hagelslagpak, maar toch nog steeds een absolute en regelrechte koning. Maar dan nu! Rocklegende (mwoah) Jeff Beck samen met tribunaalgangster Johnny Depp en het is... regelrecht vreselijk. Een album met covers van The Velvet Underground (video boven), The Beach Boys, Marvin Gaye en meer. Niet om aan te horen. Er zijn mensen die dit voor de LOL draaien. Toen Beck in 1965 de opvolger werd van Eric Clapton bij The Yardbirds gingen we er eens goed voor zitten, de volgende 50+ jaar waren ruk en nu met een been in het graf doet hij vreselijke dingen samen met JOHNNY DEPP. U weet wél meteen waar Depp was tijdens die uitspraak van die rechtszaak met Amber Heard: hij zat bij opa Beck op schoot. Zomaar uit het hoofd een paar Jeffen die betere muzikanten zijn of waren dan Jeff Beck: Jeff Hanneman (Slayer), Jeff Mills (techno), Jeff Buckley (Hallelujah), Jef Alberts (GTST). Ook nieuw: een verse Senses Fail (dit was vroeger cool), soort guilty pleasure maar we geven toe: vooral leuk voor gedeprimeerde elfjarigen die het leven niet meer zien zitten. Verder nog goede, nieuwe muziek in de schappen? Nee hoor!